دیده ای داری چه می پرسی ز جیب و دامنم

رفته ام بر باد تا دم می زنم تایید صبح

اضطراب شعله در اندیشهٔ خاکستر است

همچو گل بهر شکستم آفتی در کار نیست

دورگرد عجزم اما در شهادتگاه شوق

مرکز خط امانم از هجوم اشک خلق

تا قناعت دستگاه خوان توقیر من است

صورت آیینهٔ خورشید، خورشید است و بس

جوهر آزادی بوی گلم پوشیده نیست

در دبستان تامل پیش خود شرمنده کرد

دانه ای من در زمین نارسیدن کشته ام

بسکه از خود رفته ام بیدل به جست وجوی خویش