92
غزل شمارهٔ ۲۲۴۱
نمی دانم هجوم آباد سودای چه نیرنگم
که از تنگی گریبان خیالش می درد رنگم
مگربر هم توانم زد صف جمعیت رنگی
به رنگ شمع یکسر تیغم و با خویش در جنگم
ز خلق بی مروت بس که دیدم سخت رویی ها
نگه در دیده نتوان یافت ممتاز از رگ سنگم
نمی یابم به غیر از نیست گشتن صیقلی دیگر
چه سازم ریختند آیینه ام چون سایه از رنگم
جنون بوی گل در غنچه ها پنهان نمی ماند
نفس بر خود گریبان می درد در سینهٔ تنگم
تنک ظرفی چو من درمحفل امکان نمی باشد
که چون گل شیشه ها باید شکست از گردش رنگم
به میزان گرانقدر شرر سنجیده ام خود را
مگر از خود برآیی ناتوانی گشت همسنگم
طرب هیچ است می بالم ، الم وهم است و می نالم
به هر رنگی که هستم اینقدر سامان نیرنگم
مبادا هیچکس تهمت خطاب نسبت هستی
که من زین نام خجلت صد عرق آیینهٔ ننگم
به این هستی قیامت طرفی اوهام را نازم
ز دور نه فلک باید کشیدن کاسهٔ بنگم
به حکم عشق معذورم گر از دل نشنوی شورم
نفس دزدیدن صورم قیامت دارد آهنگم
به وهم عافیت چون غنچه محروم ازگلم بیدل
شکستی کو که رنگ دامن او ریزد از چنگم