غبار عجز پروازی مقیم دامن خویشم

درین مزرع که جز بیحاصلی تخمی نمی بندد

سراغ رنگ هستی در طلسم خود نمی یابم

شبستان دارد از پرواز رنگ شمع طاووسم

چو رنگ گل به شاخ برگ تحقیقم که می پیچد

درتن وادی ندارد عافیت گرد « اناالعشقی ».

چو مژگانم ز وضع خویش باید سرنگون بودن

چه مقدار آب گردد صبح تا شبنم به عرض آید

چو شمع از ضعف آغوش وداعم در قفس دارد

تظلم هرزه تازی داشت در صحرای نومیدی

جهان را صید حیرت کرد جوش ناله ام بیدل