101
غزل شمارهٔ ۲۲۲
تا دربن گلزار چون شبنم گذر داریم ما
باده ای در جام عیش از چشم تر داریم ما
سهل نبود در محیط دهر پاس اعتبار
آبرویی چون گهر همراه سر داریم ما
چون صداهرچند در دام قس وامانده ایم
از شکست خاطر خود بال وپر داریم ما
کی به سیل گفتگو بنیاد ماگیرد خلل
کوه تمکین خانه ای ازگوش کر داریم ما
کس به تیغ سرکشی باما نمی گردد طرف
اززمینگیری چو نقش پا سپر داریم ما
شعلهٔ ما فال خاکستر زد و آسوده شد
ای هوس بگذر، سری درزیرپر داریم ما
رنگ ما از خاکساری برنمی دارد شکست
چون علم ، گردی ز میدان ظفر داریم ما
از دل گرمی توان درکاینات آتش زدن
ساز چندین گلخنیم ویک شرر داریم ما
ناله را ای دل به بادغم مده این رشته ای ست
کزپی شیرازهٔ لخت جگر داریم ما
فتنه ها از دستگاه زندگی گل کردنی ست
از نفس ، صبح قیامت در نظر داریم ما
می رسیم آخر همان تا نقش پای خود چوشمع
گر سراغ رنگهای رفته برداریم ما
بیدل اندر جلوه گاه چین ابروی کسی
کشتی نظاره در موج خطر داریم ما