70
غزل شمارهٔ ۲۲۰۹
چون شمع زحمتی که به شبگیر می کشم
از داغ پنبه می کشم و دیر می کشم
طفلی شد و شباب شد و شیب سرکشید
لیکن یقین نشد که چه تصویر می کشم
فرصت امید و سعی هوسها همان بجاست
سیماب رفت و زحمت اکسیر می کشم
عجزم به زعم خویش رگ از سنگ می کشد
هر چند موی از قدح شیر می کشم
بی خم شدن ز دوش نیفتاد بار کش
رنج شباب تا نشوم پیر می کشم
مزدوری بنای جسد بار گردن است
تا زنده ام همین گل تعمیر می کشم
زین ناله ای که هرزه دو نارسایی است
روزی دو انتقام ز تأثیر می کشم
بنیاد اعتبار بر این صورت است و بس
وهم ثبات دارم و تغییر می کشم
در دل هزار ناله به تحسین من کم است
نقاش صنعت المم تیر می کشم
ضعفم نشانده است به روز سیاه شمع
پایی که می کشم ز گل قیر می کشم
تا همچو اخگرم تب جانکاه کم شود
می سایم استخوان و تباشیر می کشم
پیری اشاره ای ز خم ابروی فناست
ای سر مچین بلند که شمشیر می کشم
بیدل سخن صدای گرفتاری دل است
این ریشه ها ز دانهٔ زنجیر می کشم