قیامت کرد گل در پیرهن بالیدنت نازم

در آغوش نگه گرد سر بیتابی ات گردم

عتاب بحر رحمت جوش عفوی دیگر است اینجا

تغافل در لباس بی نقابی اختراع است این

تحیر عذرخواهست از خیال گردش چشمی

نبود ای اشک این دشت ندامت قابل جولان

نفس در آینه بیش از دمی صورت نمی بندد

متاع کاروان ما همین یک پنبهٔ گوش است

نفس در عرض وحشت ناز آزادی نمی خواهد

کی ام من تا بنازم بر خود از اندیشهٔ نازت

عتاب از چین پیشانی ترحم خرمنست اینجا

تکلم اینقدر الفت پرست خامشی تا کی

رموز قطره جز دریا کسی دیگر چه می داند

تغافل صد نگه می پرسد احوال من بیدل