نی سر تعمیر دل دارم نه تن می پرورم

با نگاه دیدهٔ قربانیانم توأمی است

صبر دارم تا کجا آتش به فریادم رسد

سایه وار آسودگیهایم همان آوارگی ست

پیرم و شرمم نمی آید ز افسون امل

بسته ام دل را به یاد چین گیسوی کسی

اختیار گوشهٔ خاموشیم بیهوده نیست

بی تماشایی نمی باشد تعلق زار جسم

اشک مجنون آبیار انتظار عبرتی ست

بیدل این رنگی که عریانی ز سازش کم نبود