جنونی گر کنم ای شهریان هوش معذورم

که تا دست سلیمان می رسد نقش پی مورم

سراب آیینه ام گل می کند نزدیکی از دورم

نقاب از روی کارم بر نداری خون منصورم

تو محو و من تغافل اشتیاق جنت و حورم

کلاه آرای عجزم بر شکست خویش معذورم

چه سان سر تابم از حکم خمیدن دوش مزدورم

به مستی می رساند لغزش مژگان مخمورم

دمیدنهای تبخالم چکیدنهای ناسورم

سرشکی محو مژگانم چکیدن نیست مقدورم

بنای حسرتی در عالم امید معمورم