آیینه خنده است دماغ تحیرم

تا دل توان رسید ز نقب تاثرم

کسب فروتنی است عروج تفاخرم

گل کرد از گداز خجالت تحیرم

خون می شود چو گل دم آبی که می خورم

رنگی شکسته ام چقدرها بهادرم

چون موج گوهر آبله پای تحیرم

آیینه زنگ بست به جیب تفکرم

فریاد از خیالم و آه از تصورم

بیدل من از تهی شدن خویشتن پرم