سحر کیفیت دیدار از ایینه پرسیدم

به ذوق وحشتی از خود تهی کردم جهانی را

به عریانی خیالم ناز چندین پیرهن دارد

ز افسون نفس بر خود نبستم تهمت هستی

ندامت در خور گل کردن آگاهی است اینجا

نی این محفلم از ساز عیش من چه می پرسی

به شوخی گردشی از چشم تصویرم نمی آید

ز آتش گل نکرد افسانهٔ یأس سپند من

نه آهنگی است نی سازم نه انجامی نه آغازم

اگر خود را تو می دانم و گر غیر تو می خوانم

چراغ حسرت دیدار خاموشی نمی داند

ندانم سایهٔ سرو روان کیستم بیدل