به دام حلقهٔ مار از قد دو تا ماندم

پی اش نرفتم و از خویش هم جدا ماندم

رفیق آبله پایان نقش پا ماندم

ز بار دل به ته کوه چون صدا ماندم

عیان نشد که گذشتم ز خویش یا ماندم

قدح پرست هوا چون کف دعا ماندم

جهان غنی شد و من همچنان گدا ماندم

من از فسانهٔ کوثر به کربلا ماندم

به غیر عشوه چه خوردم کز اشتها ماندم

به طاق پردهٔ ناموسی هوا ماندم

نفس به موج گهر دادم از شنا ماندم

گرفتم آینه و محو آن لقا ماندم

به حیرتم من بی دست و پا کجا ماندم

که رفت نوبت و بیرون آسیا ماندم

که من چو شمع ز خود رفته رفته واماندم