از میان برداشتم خود را نقابی بر زدم

چون گل از پرواز رنگ آتش به بال و پر زدم

همچو بحر آخر به موج این صفحه را مسطر زدم

من هم از نامحرمی بانگی برون در زدم

از هوس خمیازه ای گل کردم و ساغر زدم

سنگی از لوح مزار خود کنون بر سر زدم

عافیت می خواست غفلت بر دم خنجر زدم

با تغافل ساختم حرفی به گوش کر زدم

خیمه ای چون سایه از نقش قدم برتر زدم

چون مژه بیدل عبث دامان وحشت برزدم