عبث خود را چو آتش تهمت آلود غضب کردم

چو آن طفلی که رقص بسملش در اهتزاز آرد

به داغ صد کلف واسوختم از خامی همت

مخواه از موج گوهر جرآت توفان شکاریها

ز حسن بی نشان تا وانمایم رنگ تمثالی

به مستان می نوشتم بیخودی تمهید مکتوبی

چوشمع از خلوت و محفل شدم مرهون داغ دل

چو گردون هر چه جوشید از غبارم جوهر دل شد

به مشق عافیت ر اهی دگر نگشود این دریا

نرفت از طینتم شغل تمنای زمین بوسش

ندامت داشت بیدل معنی موهوم فهمیدن