چون شمع می روم ز خود و شعله قامتم

آن ناله ام که گر همه خاکم دهی به باد

تسلیم خوی از غم آفات رستن است

مینا طبیعتم حذر از انفعال من

از قحط امتیاز معانی درین بساط

یک دانه وار آبلهٔ دل نکرد نرم

کو وحشتی که بگذرم از دامگاه وهم

عمریست نام من به جنون دارد اشتهار

بیدل ز حالم اینکه نفس گرد می کند