گر به پرواز و گر از سعی تپیدن رفتم

طرف دامن ز ضعیفی نشکستم چون شمع

چون سحر هفت فلک وحشت شوقم طی کرد

حیرت از وحشتم آیینهٔ دیدار تو ریخت

عاجزی هم چقدر پایهٔ عزت دارد

بی پرو بالی من همقدم شبنم بود

نارسایی چه کندگر نه به غفلت سازد

در ره دوست همان چون نگه بازپسین

چون حباب آینه ام هیچ نیاورد به عرض

بیرخت حاصل سیر چمنم خنده نبود

نالهٔ جسته ام از فکر سراغم بگذر

موج گوهر به صدف راز خموشان می گفت

غدر تدبیر فنا داشت شکست پرو بال

سیر هستی چو سحر یک دو نفس افزون نیست

محمل شوق من آسوده نیابی بیدل