تا بوی گل به رنگ ندوزد لباس ما

دل داشت دستگاه دو عالم ولی چه سود

خاکی و سایه ای همه جا فرش کرده ایم

آیینهٔ سراب خیالیم چاره نیست

یاران غنیمتیم به هم زین دو دم وقاق

پهلو زدن ز پنبه برآتش قیامت است

غیرت نشان پلنگ سواد تجردیم

تکلیف بی نشانی عشق از هوس جداست

از ششجهت ترانهٔ عنقا شنیدنی ست

از شبنم سحر سبق شرم برده ایم

آیینهٔ دلیم کدورت نصیب ماست

مردیم وخاک ما به هواگرد می کند

جز زیر پا چو آبله خشتی نچید ه ایم

خال زیاد فرض کن و نرد وهم باز

صد سال رفت تا به قد خم رسیده ایم