شب جوش بهاری به دل تنگ شکستم

مژگان بهم آوردم و رفتم به خیالت

خلوتکدهٔ غنچه طربگاه بهار است

هر ذره به کیفیت دل مست خروشی ست

بی برگی ام ازکلفت افسرده دلیهاست

آخر به در یاس زدم حلقهٔ پیری

خون گشتن دل باعث واماندگی ام بود

گرد هوسی چند نشاندم به تغافل

شبگیر سرشک اینهمه کوشش نپسندد

در بزم هوس مستی اوهام جنون داشت

از ششجهتم گرد سحر آینه دار است

خون در جگر از شیشهٔ خالی نتوان کرد

بیدل نکشیدم الم هرزه نگاهی