خاکم به سر که بی تو به گلشن نسوختم

اجزای سنگ هم ز شرر بال می کشد

شاید پیام یأس به گوش تو می رسد

جمعیتی ذخیرهٔ دل داشتم چو صبح

بوبی نبردم از ثمر نخل عافیت

افروختم به آتش یاقوت شمع خویش

در دشت آرزو ز حنابندی هوس

مشکل که تابد از مژه بیرون نگاه شرم

شرم وفا به ساز چراغان زد از عرق

دوری به مرگ هم ز بتان داشت سوختن

بیدل نپختم آرزوی مزرع امید