مرده ام اما همان خجلت طراز هستی ام

رنگ این پرواز حیرانم کجا خواهد شکست

کاش چشمم وانمی گردید از خواب عدم

حاصل چندین امل چشمی بهم آوردن است

بر هوا چند افکنم سجادهٔ ناز غبار

نقش من چون اشک شوخی کرد و از خجلت گداخت

چون حبابم یک نفس پرواز و آن هم در قفس

صبح پیری می دمد ای شمع ما و من خموش

چشمکم را چون شرر دنبالهٔ تکرار نیست

سرنگونیهای خجلت تحفهٔ ف حاصلی ست

بیدل از منصوبهٔ عنقایی ام غافل مباش