می دهد زیب عمارت از خرابی خانه ام

از گداز رنگ طاقت برنمی آیم چو شمع

اینقدرها بیخود جام نگاه کیستم

عمرها شد از مقیمان سواد وحشتم

هرکجا روشن کنند از سرو او شمع چراغ

نشئهٔ سودا به این نیرنگ هم می بوده است

اختلاط خلق بر من تهمت الفت نبست

با دل قانع فراغی دارم از تشویش حرص

نامهٔ احوال مجنون سر به مُهر حیرت است

پیچ و تاب طرهٔ امواج خون بسملم

عشق در انجام الفت حسن پیدا می کند

یار شد بی پرده دیگر تاب خودداری که راست

صبح بودم گر سبکروحی به دادم می رسید