بعد ازین ، این نه فلک گوی است و چوگان ناله ام

هوش کو تا بشنود از چشم حیران ناله ام

در گلستان رنگم و در عندلیبان ناله ام

گر چه زخمی بود هر جا شدنمایان ناله ام

آه اگر نبود چراغ این شبستان ناله ام

چون نفس گر می شود کارم به سامان، ناله ام

روزگاری شد که می گردد پریشان ناله ام

بر نمی دارد چو نی دست از گریبان ناله ام

تا کجا خواهد رساند این خانه ویران ناله ام

گاه گاهی می کشد تا کوی جانان ناله ام

من شدم خاکستر و پیچید دامان ناله ام

بی تکلف چون نگاه ناتوانان ناله ام