گهی حجاب وگه آیینهٔ جمال توام

مزاج شوقم از آب وگل تسلی نیست

کلاه گوشهٔ پروازم آسمان سایی ست

بس است حلقهٔ گوشم خم سجود نیاز

ز امتیاز فنا و بقا نمی دانم

زمانه گر نشناسد مرا به این شادم

سپند من به فسردن چرا نه نازکند

مباد هیچکس آفت نصیب همچشمی

به چشم تر نتوان شبنم بهار تو شد

به خود نمی رسم از فکر ناقصی که مراست

خیال وحشت و آرام حیرت ست اینجا

خبر ز خویش ندارم جز اینکه روزی چند

زمین معرفت از ریشهٔ دویی پاک است

ز شرم بیدلی خود گداختم بیدل