رخصت نازی که گردد گرد آن دستار گل

می کند یک دم زدن صدرنگ در کهسار گل

کز شکست رنگ می بالد به صد منقار گل

رنگ می بازد ز شرم سایهٔ دیوار گل

می شود خوابی پریشان چون شود بیدار گل

ورنه زین باغ تحیر می دمد بسیار گل

حیف باشد جز دل عاشق به دست یار گل

یابی از هر چین دامن صد گریبانزار گل

جبهه ای چند از شکفتن می کند هموار گل

هر قدر بی پرده شد آیینه کرد اظهار گل

چون بهار آمد جهانی می کند یکبار گل

دارد از هر برگ اینجا پشت بر دیوارگل