103
غزل شمارهٔ ۱۹۴
سخت موهوم است نقش پردهٔ اظهارما
حیرت است آیینه دارپشت و روی کار ما
چون نگه در خانهٔ چشم خیال اقتاده ایم
سایهٔ مژگان تصورکن در و دیوار ما
ریزش خون تمنا، گل فروشیهای رنگ
پرفشانیهای حیرت بلبل گلزار ما
ناله در پرواز دارد کوشش ما چون سپند
کزگداز بال و پر وا می شود منقار ما
چون شرر وحشت قماشان دکان فرصتیم
چیدن دامان رواج گرمی بازار ما
شمع محفل درگشاد چشم دارد سوختن
فرق حیران است در اقبال تا ادبار ما
با همه یأس اعتماد عافیت بر بیخودی ست
ناکجا در خواب .غلتد دیدهٔ بیدار ما
قطره سامانیم اما موج دریای کرم
دارد آ غوشی که آسان می کند دشوار ما
غربت هستی گوارا بر امید نیستی ست
آه ازآن روزی که آنجا هم نباشد بار ما