بسکه افتاده ست باغ آبرو نایاب گل

زبن طلسم رنگ و بو سامان آزادی کنید

هرزه گویی چند؟ لختی گرد خود گردیدنی

هرکجا شمع جمال او نباشد جلوه گر

بسکه خوبان از جمالت غرق خجلت مرده اند

از صلای ساغر چشم فرنگی مشربت

نوبهاری هست مفت عشرت ای سوداییان

مست خاک ما کمینگاه بهار حیرتست

راحت ما را همان پرواز بالین پر است

در همه اوقات پاس حال باید داشتن

شوخی اظهار آخر با مزاج ما نساخت

عمرها شد شوخی دیده خرامی کرده ام