75
غزل شمارهٔ ۱۹۲۳
گاه موج اشک و گاهی گرد افغانست دل
روزگاری شد به کار عشق حیرانست دل
سودن دست است یکسر آمد و رفت نفس
می شود روشن که از هستی پشیمانست دل
خلق ازین اشغال تعمیری که در بنیاد اوست
بام و در می فهمد و غافل که ویرانست دل
فکر هستی جز کمین رفتن از خود هیچ نیست
دامن بر چیدهٔ چندین گریبانست دل
پاس ناموس حیا ناچار باید داشتن
چشم گر وا می کنی عیب نمایانست دل
حسن مطلق بی نیاز از احتمالات دویی ست
وهم می داند که از آیینه دارانست دل
دیدهٔ یعقوب و بوی یوسف اینجا حاضر است
در وصال هجر مجبوریم کنعانست دل
راه ناپیدا و جست وجو پر افشان هوس
گرد مجنون تاکجا تازد بیابانست دل
با همه آزادی از الفت گریبان می دریم
درکجا نالد نفس زین غم که زندانست دل
حسن می آید برون تا حشر در رنگ نقاب
از تکلّف هر چه می پوشیم عریانست دل
مفت موهومی شمر بیدل طفیل زیستن
در خیال آباد خود روزی دو مهمانست دل