آخر به لو ح آ ینهٔ اعتبار ما

بزم از دل گداخته لبریز می شود

آتش به دامن است کف دست بی بران

ما وسراغ مطلب دیگرچه ممکن است

نقش قدم ز خاک نشینان حیرت است

تمثال ما همان نفس واپسین بس ست

تمکین به سازخنده مواسا نمی کند

غیرت ز بس که حوصله سامان شرم بود

رنگ بهار، خون شهید از حناگذشت

چون شمع قانع ایم بهٔک داغ ازاین چمن

سر برنداشتیم زتسلیم عاجزی

ای بی خودی بیا که زمانی زخود رویم

گفتم به دل : زمانه چه درد زگیرودار

بی مدعا ستمکش حیرانی خودیم