بلبل الم غنچه کشد بیشتر از گل

خودداری شبنم چه کند با تف خورشید

کیفیت لعل تو ز بس نشئه گداز است

زان نیش که از اشک خم زلف تو دارد

دلهای خراب انجمن جلوهٔ یارند

ما قمری آن سرو گلستان خرامیم

آیینهٔ دردیم چه عجز و چه رسایی

هر غنچه ازین باغ گره بستهٔ نازیست

اسرار سخن جز به خموشی نتوان یافت

روزی دو به فکر قد خم گشته فتادیم

خجلت شمر فرصت پرواز شراریم