می دهد تمکین نشانی در بیابانش ز سنگ

کم نمی باشد حصار چشم حیرانش ز سنگ

دشت هم از کوه پر کرده ست دامانش ز سنگ

عاشقان چون شعله می بینند عریانش ز سنگ

گرهمه چون آسیا ریزند دندانش ز سنگ

سنگ اگر مینا نگردد نیست نقصانش ز سنگ

چون فلاخن رد کند هر کس برد نانش ز سنگ

بوالفضولی چند می خواهند پیمانش ز سنگ

گر همه مجنون ما باشدگریبانش ز سنگ

نیست ممکن گر ببندی راه جولانش ز سنگ

آبیارش موج زنجیر است و بارانش ز سنگ

دانه می چینند همچون کبک ، مرغانش ز سنگ

شیشه را در سنگ می دارند پنهانش ز سنگ

بر دل افسرده ریزد کاش توفانش ز سنگ