گرم نوید کیست سروش شکست رنگ

جام سلامت از می آسودگی تهی است

مانند نور شمع درین عبرت انجمن

ای صبح گر ز محمل عجزیم چاره نیست

غیر از خزان چه گرد کند رفتن بهار

چون موج برصحیفهٔ نیرنگ این محیط

آنجا که عجز قافله سالار وحشتست

آخر برای دیدهٔ بیخواب ما چو شمع

پرواز محو و منزل مقصود ناپدید

شاید پیام بیخودی ما به او رسد

بیدل کجاست فرصت گامی در این چمن