مگر ازسعی خاموشی نفس گیردکمندما

جز این مقدار نتوان یافت از پست و بلند ما

که بود از خودگذشتن اولین گام سمند ما

به هرآتش که باشد سوختن دارد سپند ما

غم بادام تلخی برد شیرینی ز قند ما

همان نیرنگ بیچونی ست عرض چون و چندما

چرا دربند نقش ما نباشد نقشبند ما

تلاش نقش پایی داشت شبگیر بلند ما

حریف صیدگیرایی نمی گرددکمند ما

غبار خویش شد در جلوه گاهت چشم بند ما

چه سازد جلوه با آیینهٔ مشکل پسند ما

ز خاکستر صدای رفته می جوید سپند ما