گشتم از بی دست و پاییها به خشک و تر محیط

قاصدان شوق یکسر ناخدایی می کنند

دل به هر اندیشه فال انقلابی می زند

گر چنین افسردگی جوشد زطبع روزگار

شوخی برگ نگه در دیدهٔ آیینه نیست

طبع چون ممتاز اعیان شد وطن هم غربتست

هر قدر ساز تعلق بیش ، وحشت بیشتر

شفقت حال ضعیفان بر بزرگان ننگ نیست

چون به عزلت خو گرفتی فکر آزادی خطاست

چشم حیران مرا آیینه ای فهمیده است

محرم او کیست ، گرد خویش می گردیده باش

دستگاه مستی ارباب معنی باده نیست