خلقی است شمع وار در این قحط جای فیض

بیهوده بر ترانهٔ وهم و گمان مپیچ

از صبح این چمن نکشی ساغر فریب

نام کرم اگر شنوی در جهان بس است

حشر هوس ز شور کرم گرد می کند

اقبال ظلم پایه به اوجی رسانده است

چشمت ز خواب باز نگردیده صبح رفت

گرد حقیقتی به نظر عرضه می دهند

از دود آه منصب داغ جنون بلند

عمری ست درکمینگه ساز خموشی ام

آخر به خواب مرگ کشد صبح پیریت

آغوش صبح می کند اینجا وداع شب