یارب نصیب کس نشود امتیاز خویش

از خویش رفته ایم به توفان ناز خویش

عالم گلی ست از چمن بی نیاز خویش

بر عرش و فرش خندد و شیب و فراز خویش

هر نغمه پرده بست بر آهنگ ساز خویش

ما و خط تو، زاهد و ریش دراز خویش

هر سنگ دارد آتش شوق گداز خویش

ما را نیاز کن به غم دلنواز خویش

گل باغ رنگ دارد از اخفای راز خویش

خلقی زده ست حلقه به درهای باز خویش

ما را که نیست راه به فهم مجاز خویش