بی تو مشکل کنم از خلق نهان جوهر خویش

ساکنان سرکویت ز هوس ممتازند

فطرت پست به کیفیت عالی نرسد

عاشق و یاد رخ دوست که چشمش مرساد

تا نجوشد عرق خجلت تمثال ز شخص

هر چه خواهی همه در خانهٔ خود می یابی

عجز رفتار من آخر در بیباکی زد

صبح جمعیت ما سوخته جانان دگر است

سعی وابستگی آخر در فیضی نگشود

سایل از حادثه آب رخ خود می ریزد

فکر لذات جهان کلفت دل می آرد

سفله را منصب جاه است ندامت بیدل