پری تا فال شوخی زد عرق کردند مینایش

نمی دانم چه صید است این که دارد چنگ گیرایش

مگر سوزد دماغی در شبستان سویدایش

چو شمع از خامسوزی سوختن باقیست فردایش

ز هر جا شعله ای جسته ست داغی مانده بر جایش

شکستن ختم قلقل می کند بر ساز مینایش

تو هر اسمی که می خواهی برون آر از معمایش

که گر تنگی کند این خانه افشارد به صحرایش

به آن مقدار تمثالی که نتوان کرد پیدایش

مقیم روز بودن بر نمی آرد ز شبهایش