مپرسید از نگین شاه و اقبال نفس کاهش

خودآرایی به دیهیم زر و یاقوت می نازد

اگر شخص طلب قدر جنون مفلسی داند

ره امن از که پرسم در جنون سامان بیابانی

چو آن گل کز سر و دستار مستی بر زمین افتد

عنان گیر غبار سینه چاکان نیست گردون هم

سراپای گهر موج است اگر آغوش بگشاید

هلال آیینه دار است ای ز سامان طلب غافل

قناعت در مزاج خلق دون فطرت نمی باشد

چه امکانست رمز پردهٔ این وهم بشکافی

زبان درکام دزدد هرکه درس عشق می خواند

گر اسقاط اضافات است منظور یقین بیدل