درآغوش کمان بر دل قیامت می کند تیرش

که چون آیینه بی حرف است صافیهای تقریرش

جهانی می توان آتش زدن از رنگ تصویرش

گر از تار نظر سازند موی کلک تحریرش

به صد خورشید نتوان شد حریف منع شبگیرش

برهمن دارد ایمانی که شرم آید ز تکفیرش

به غوغا می فروشد هرکه باشد آب در شیرش

که آزادی پر افشان نیست از آواز زنجیرش

به یک بست وگشاد چشم آخر شد بم و زیرش

که گوهر بر شکست موج موقوف است تعمیرش

اگر معنی شود جستن ندارد گرد نخجیرش

جوانی ها اگر این است رحمت باد بر پیرش