صبح از چه خرابات جنون کرد بهارش

شام اینهمه سامان کدورت زکجا یافت

گردون به تمنای چه گل می رود از خویش

دربا به حضور چه جمالست مقابل

صحرا به رم ناز چه محمل نظر افکند

کوه از چه ادب ضبط نفس کرد که هر سنگ

ابر از چه تلاش این همه سامان عرق داشت

برق ازچه طرف رخش به مهمیز طلب داد

گلشن ز چه عیش اینقدر اندوخت شکفتن

بلبل ز چه ساز انجمن آرای طرب بود

طاووس به پرواز چه گلزار پر افشاند

شبنم به چه حیرت قدم افسرد که چون اشک

موج گهر آشوب چه توفان خبرش کرد

آیینه زتکلیف چه مشرب زده ساغر

دل رمز چه سحر است که در دیدهٔ تحقیق

عمر از چه شتاب اینهمه آشفتگی انگیخت

بیدل ز چه مکتب سبق آگهی آموخت