به صد آتش قیامت می کنی گر واکشی دودش

نمی دانم چه می گوید زبان عجز فرسودش

بس است از رنگ من آرایش فرش زر اندودش

ز بس کم مایگی آخر فشاری می دهد جودش

به ساحل موج این دریا شکستن می برد زودش

دلیل دوری است اینها که در یاد است معبودش

به صد آیینه نتوان کرد یک تمثال مشهودش

کز افشاندن نگردد پاک دامان دل آلودش

سیاهی خوردن هر شمع روشن می کند دودش

بضاعت دست افسوسست گر بر هم توان سو دش