چو رنگ رفته به باغ دگر گل افشان باش

وداع مجلسیان کن ز دور گردان باش

چو شوق ننگ فسردن مکش پر افشان باش

به باد ده کف خاک خود و سلیمان باش

به دهر دیدهٔ بیناکجاست عریان باش

محیط اگر نتوان بود ابر نیسان باش

تو نیز آینه ای بر تراش و حیران باش

به رنگ موج زگردابها گریزان باش

بقدرآنکه سر از خودکشی گریبان باش

که یک نفس به خود آتش زن و چراغان باش

به هر چه از هوست واخرند ارزان باش

دو خرگواه کمالت بس است انسان باش

شبی چو شمع دربن قحطخانه مهمان باش

ز مو شکافی زلف سخن پشیمان باش