66
غزل شمارهٔ ۱۷۴۶
غفلت آهنگم ز ساز حیرت ایجادم مپرس
پنبه تا گوشت نیفشارد ز فریادم مپرس
مدعای عجزم از وضع خموشی روشن است
لب گشودن می دهد چون ناله بر بادم مپرس
جوهر تعمیر پروازست سر تا پای شمع
رنگ بر هم چیده ام از خشت بنیادم مپرس
حسن پنهان نیست اما عشق راحت دشمن است
خانهٔ شیرین کجا باشد ز فرهادم مپرس
الفت آیینهٔ دل نیز تسخیرم نکرد
چون نفس پر وحشی ام از طبع آزادم مپرس
کرده ام یک عمر سیر گلشن آباد جنون
ناله می دانم دگر از سرو و شمشادم مپرس
هیچ فردوسی به رنگ آمیزی امید نیست
سر به پایی می کشم از کلک بهزادم مپرس
معنی گل کردن موج از تظلم بسته اند
زندگی افسانه ها دارد ز بیدادم مپرس
مشت خاکم ، عشق ، نادانسته صیدم کرده است
ای حیا آبم مکن از ننگ صیادم مپرس
هرکجا لفظی ست بیدل معنیی گل کرده است
دیگر از کیفیت ارواح و اجسادم مپرس