پر تیره روزم از من بی پا و سر مپرس

در دل برون دل چو نفس بال می زنم

صبح آن زمان که عرض نفس داد شبنم است

هستی فسانه است کجا هجر و کو وصال

گشتیم غرق صد عرق ننگ از اعتبار

ما بیخودان ز معنی خود سخت غافلیم

فرسود چاره ای که طرف شد به رنج دهر

هرکس درین بساط سراغ خودست و بس

دل را به فهم معنی آن جلوه بار نیست

ثبت است رمز عشق به سطر زبان لال

بیدل نگفتنی است حدیث جهان رنگ