60
غزل شمارهٔ ۱۷۳۵
کاروان ما نداردگردی از صوت جرس
صبح بر دوش شکست رنگ می بندد نفس
در ترازویی که صبر عاشقان سنجیده اند
کوه اگر گردد تحمل نیست همسنگ عدس
آشیان دل پناه هرزه گردیهای ماست
خانهٔ آیینه دارد جای آرام نفس
در ادبگاه ظهور از منت دونان منال
شعله هم کاه ضعیفی می شود محتاج خس
عافیت خواهی ، در الفت سواد فقر زن
بهر صید خواب فرشی سایه می باشد نفس
از هوس با هیچ قانع شو که اینجا عنکبوت
می کند صید هما در سایهٔ بال مگس
صبح عیش و شام کلفت توام یکدیگرند
شعله و دود آنقدر با هم ندارد پیش و پس
چون امل جوشید از طبعت فنا آماده باش
نیست بی فال سفر آشفتن موی فرس
گاه کندنها صدا می بالد از نقش نگین
بی خروشی نیست گر سنگی خورد بر پای کس
می روی از خود دمی هم وضع آزادی برآ
خانه را روشن کن ، آتش زن به بنیاد هوس
تا توانی صبر کن بیدل در این کلفت سرا
چون سحر آخر پر پرواز خواهد شد نفس