شه قلمرو فقری به این علم برخیز

زبخت خفته میندیش و صبحدم برخیز

کنون که بار سر و دوش توست کم برخیز

دو روز گو به جنون جوشی ورم برخیز

چو اعتماد ز دیوارهای خم برخیز

به سرنگونی جاوید چون قلم برخیز

به خواب چون مژه ها با هم و به هم برخیز

تو راکه گفت ز خاک ره عدم برخیز؟

که ای ستم زده رفتیم ما، تو هم برخیز

به خود فرو رو و از فرق تا قدم برخیز

به آرزوی دلت می دهم قسم برخیز