خودسری گرد دل تنگ نگردد هرگز

سرمهٔ چشم ادب پرور جمعیت ماست

بی سخن عذر ضعیفی همه جا مقبول است

سایه خفت کش اندیشهٔ پامالی نیست

ترک هستی کن اگر صافی دل می خواهی

دور وهمی ست که بر جام سپهر افتاده ست

هرکه دارد تپشی در جگر از شعلهٔ عشق

پستی طبع که چون آبلهٔ پا ازلی ست

فکر روزی ست که پرمی کشد از مغز وقار

کلفت هر دو جهان درگره حسرت ماست

بیدل از طورکلامت همه حیرت زده ایم