ای فضول مکتب رنگ این ورق گردانده گیر

دامنت گرد نفس دارد چو صبح افشانده گیر

ای گهر مشتاق ، دیگی از هوس جوشانده گیر

با وداع خویش این کر و فر از خود رانده گیر

خاک بنیاد مرا هم یک دو دم شورانده گیر

بر سر این عیب مژگانی تو هم پوشانده گیر

گر همه فکرت فلک تازست بر جا مانده گیر

نقش خود هرجا نشاندی همچنان بنشانده گیر

تیغ حکمی گر ببازی اندکی خوابانده گیر

قدرتی گر هست دست بید ل وامانده گیر