صبح شد بی پرده از خواب گران بردار سر

هست بی سعی بریدن پای بی رفتار سر

چون حباب از الفت تن بایدت بیزار سر

کای حریفان نیست اینجا عافیت دربار سر

از مه نو ناخنی پیداکن و میخار سر

گر کند با قامت او دعوی رفتار سر

یاد رخسار توام داده ست در گلزار سر

چند باید داشت باب کوفتن چون مار سر

نیست اینجا سبحه را جز بر خط زنار سر

همچو نقش پا در این ره می شود هموار سر

می کشد ناچار کرکس جانب مردار سر

شمع سان چندان که مقدورت بود بردار سر

غنچه را بعد از دمیدن می شود دستار سر

همچو شمعم کاش باشد یک بریدن وار سر

چون گهر بی گردن اینجا می دهد بسیار سر

می نهد هر غنچه بر بالین چندین خار سر