چشم واکن رنگ اسرار دگر دارد بهار

ساعتی چون بوی گل از قید پیراهن برآ

کهکشان هم پایمال موج توفان گل است

از صلای رنگ عیش انجمن غافل مباش

چشم تا واکرده ای رنگ از نظرها رفته است

بی فنا نتوان گلی زین هستی موهوم چید

از خزان آیینه دارد صبح تا گل می کند

ابر می نالد کز اسباب نشاط این چمن

ازگل و سنبل به نظم و نثر سعدی قانعم

مو به مویم حسرت زخمت تبسم می کند

زین چمن بیدل نه سروی جست و نه شمشاد رست