عنقایی ، ای حباب ، از این بیضه پر برآر

از قید رشته ای که نداری گهر برآر

خاکستری برون ده و رخت سفر برآر

بر روی خلق از مژهٔ بسته در برآر

این بحر را به قدر لب خشک تر برآر

خود را ز جرگهٔ بد و نیک این قدر برآر

تیغ آن زمان که ریخت دم از هم به سر برآر

زان پیشتر که سنگ برآری شرر برآر

خار شکسته را ز قدم گل به سر برآر

مویی ست در خمیر تو ای بی خبر برآر

ای خاک تشنه مرده زبان دگر برآر

تا زندگی ست خون خور و تیر از جگر برآر